Novi hit regionalne zvijezde Miloša Bikovića počinje kao misteriozni psihološki horor, a onda uslijedi nagli preokret

“Izolacija” s megazvjezdanim glumcem regije Milošem Bikovićem (“Montevideo, Bog te video”, “Južni vjetar”) privukla je u srpska kina 56.430 gledatelja nakon drugog tjedna prikazivanja. Ilustracije radi, to je brojka gledanosti veća od one koju je “Dražen” imao u hrvatskim kinima u istom periodu (50.149). Ispada da je Biković (u Srbiji) popularniji od Petrovića (u Hrvatskoj).

Možda bi “Izolacija” ostvarila hitoidnu prođu i u hrvatskim kinima da ima široku distribuciju kao “Južni vjetar 2” (preko 100.000 gledatelja kod nas), ali naišla je na zatvorena vrata lanca “Cinestar” i svedena je samo na “Cineplexx” i poneko nezavisno kino. Svakako, ovo je bio pravi test popularnosti Bikovića i on ga je uspješno položio.

Naime, posrijedi je svedeni film s jednim likom/glumcem većinski samim u kadru koji isključivo Biković nosi na svojim leđima, onako kao što je, primjerice, Sam Rockwell nosio “Mjesec”, Ryan Reynolds “Živog zakopanog”, a Robert Redford “Sve je izgubljeno”.

Ako Biković možda nije glumački kalibar navedenih, zvjezdani očito jest. Jer, publika je samo na konto njegovog (prez)imena pohrlila u kino, neovisno o tome što Biković igra “against type” ulogu (nije štemer, niti švaler) i skriven je iza kape i naočala tankih okvira, ušuškan u debelu vjetrovku, kako bi nestao u liku i nagnao publiku da zaboravi koga gleda.

Da njegovog antifrajerskog biologa/promatrača Jovana vidi štemer Maraš iz “Južnog vjetra”, vjerojatno bi mu rekao da je “pičkica”. No, opet, možda bi se i Maraš počeo trzati na svaki šum da doživi sve što je doživljava Jovan u filmu redatelja i koscenarista Marka Backovića (“Taxi Blues”). Film je postavljen kao misteriozni psihološki horor s elementima “survival” trilera kad Jovan dođe u zabačenu planinsku šumu izučavati tamošnje životinje i živjeti u montažnoj kolibi opremljenoj kamernim sustavom nadzora.

Zlosutni ugođaj izolacije i paranoje od prijeteće prirode uvlači se pod kožu lika i gledatelja nakon što Jovan počne viđati nekoga u kabanici kako se mota unaokolo, a manifestira se najprije kao silueta na ekranu kamere. Je li to samo avet, priviđenje, uobrazilija Jovanova uma u “mind pulling tricks on him” stilu ili je čudak stvaran, košmarna jeza je stvorena, posebice kad se tip s maskom na glavi stvori pred vratima kolibe i ispusti neartikulirane zvukove.

Jezu potencira i Jovanov susret s lokalcem Sretenom (Miki Krstović) koji bi mogao biti jedan od onih brđanskih likova sa sjekirom iz “Oslobađanja” i “Južnjačke utjehe”, a umanjuje je serijski tipizirano ispitivanje glavnog lika u sadašnjosti od strane sudske psihijatrice (Milena Predić) sa zadatkom da evaluira njegov psihološki profil zbog nekog počinjenog zločina.

“Nisam kriv”, ističe Jovan, sve rastrojeniji između realnog i nerealnog u filmu koji (oprez: blagi “spoiler”) u drugoj trećini radi nagli, neočekivani žanrovski i alegorijski preokret u stilu Shyamalana, žrtvujući horor triler za aktualnu satiru senzacionalističkog medijskog svijeta i ljudske opsjednutosti gledanjem, prethodno naznačen rečenicom “one (životinje) gledaju tebe”. “Gledanost je faktor stabilnosti u ovoj našoj čarobnoj šumi”, čujemo u posljednjoj trećini filma. Gledatelj cijeni shyamalanovski “twist” i društvenu kritičnost, ali se isto osjeća malko iznevjeren.