Više od dvadeset pet godina znam Maju Sever. Studirao sam u Zadru kad je ona došla izvještavati o srpskim bombardiranjima, o ljudskim žrtvama i materijalnoj šteti, o nestašici krvne grupe a plus i Hrvatskoj vojsci koja čvrsto drži linije obrane i ne odgovara na provokacije neprijatelja.
Došla je u blatnjavim gojzericama i poderanom džemperu, mršava, raščupana, nasmijana, negdje s Velebita, iz sure maglovite planine, gdje se naši bore u dubokim snjegovima, u crnim tihim šumama, u studeni od koje stoljetna stabla pucaju kao suhe grančice.
Ona je hodala s njima, mokra i promrzla, i s njima kraj čađavih šporeta pila čaj iz otučenih limenih lončića, a oni su joj s gvaljom u grlu pričali o momcima koji su pali, bili su kao braća, a sad ih nema.
Dobrota i veselje
Bilo je j...
Za sudjelovanje u komentarima je potrebna prijava, odnosno registracija ako još nemaš korisnički profil....